Δεν μπορεί ο τρόπος δράσης του Έλληνα αστυνομικού να είναι για άλλους “άσπρο” και για άλλους “μαύρο”

Σάμος, 2 Μαρτίου 2013

Αρ. Πρωτοκόλλου: 200/9/9-α

ΠΡΟΣ

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ

ΚΟΙΝΟΠΟΙΕΙΤΑΙ

1. ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΕΣ ΕΝΩΣΕΙΣ ΧΩΡΑΣ

2. ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ – ΜΕΛΗ ΜΑΣ

ΣΧΕΤ: 

Α) Το υπ’ αριθμ. 200/9/34 από 08-02-2013 έγγραφό σας

Β) Η υπ’ αριθμ. 7017/4/12862 από 23-03-2011 απάντηση του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη με τίτλο «Εκπαίδευση Αστυνομικού Προσωπικού» στην υπ’ αριθμ. 12612 από 04-03-2011 Ερώτηση στη Βουλή των Ελλήνων 

Με το ανωτέρω (α) σχετικό έγγραφό σας, μας καλέσατε να σας αποστείλουμε τις απόψεις μας αναφορικά με το θέμα της εκπαίδευσης-μετεκπαίδευσης των αστυνομικών σε συνάρτηση με τη ραγδαία αύξηση της βαριάς εγκληματικότητας.

Κατ’ αρχήν θα θέλαμε να συγχαρούμε την Ομοσπονδία μας για την πρωτοβουλία την οποία ανέλαβε, εντοπίζοντας το κρίσιμο ζήτημα των εκπαιδεύσεων στις οποίες υποβάλλονται οι αστυνομικοί σήμερα.

Από την άλλη όμως θα μας επιτρέψετε να διαφωνήσουμε ως προς το πλαίσιο στο οποίο τίθεται η παρούσα διαβούλευση μιας και μπαίνουμε στη λογική του να λύσουμε ένα πρόβλημα (αυτό της εκπαίδευσης), χωρίς να έχουμε λύσει πιο πριν κάτι ακόμα πιο κρίσιμο.

Ποιο είναι αυτό;

Το «τι αστυνομία θέλει η κοινωνία...»

Πιο συγκεκριμένα δεν μπορεί ο καθένας εξ’ ημών να προτείνει πλαίσια και τρόπους εκπαίδευσης των αστυνομικών, την ώρα που μεταξύ όλων μας είναι διάχυτη η διαφοροποποίηση και οι αντίρροπες δυνάμεις οι οποίες αναπτύσσονται πολιτικά στη χώρα και που ως αποτέλεσμα έχουν οι οποιεσδήποτε ενέργειες πραγματοποιούνται από τους αστυνομικούς, να είναι για άλλους σωστές και για άλλους λάθος!

Το πλαίσιο της εκπαίδευσης και του τρόπου δράσης των αστυνομικών στη ελληνική κοινωνία όπως αυτή διαμορφώνεται σήμερα, θα πρέπει να αντικατοπτρίζει όλες τις τάσεις οι οποίες διαμορφώνουν την ελληνική κοινωνία και οι οποίες αποτυπωμένες και ενδεχόμενα υιοθετημένες θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε ένα αποδεκτό μοντέλο δράσης αυτής.

Ένα μοντέλο δράσης το οποίο θα επιλεγόταν τελικά από όλους, σε όποιο πολιτικό χώρο και αν ανήκαν, θα είχε ως επακόλουθο την μετέπειτα χάραξη του τρόπου επιχειρησιακής δράσης της αστυνομίας, στα πλαίσια της οποία θα μπορούσε σαφώς να προσδιορισθεί ένα αποδεκτό και ικανοποιητικό επίπεδο και τρόπος εκπαίδευσης του στελεχιακού δυναμικού της Ελληνικής Αστυνομίας.

Ως Ένωση, ζούμε για τη μέρα που το παραγόμενο έργο, η υπερπροσπάθεια και το φιλότιμο που κάθε μέρα με αυτοθυσία διαθέτει ο Έλληνας αστυνομικός, θα αναγνωρισθεί από την ελληνική κοινωνία, προσφέροντας στον Οργανισμό όπου υπηρετούμε τα επίπεδα αποδοχής τα οποία λαμβάνουν άλλες Υπηρεσίες που ανήκουν στα Σώματα Ασφαλείας της Χώρας μας, όπως το Πυροσβεστικό Σώμα.

Έως τότε, παραμένουμε σε στάση αναμονής προκειμένου να υποβάλλουμε τις προτάσεις μας, καθώς εκτιμούμε ότι η σημερινή κατάσταση δεν ευνοεί την λήψη πρωτοβουλιών και ότι η οποιαδήποτε προσπάθεια αναληφθεί φαίνεται ότι είναι καταδικασμένη να πέσει στο κενό εξ’ αιτίας των λόγων που προαναφέρθηκαν.

Επιπρόσθετα και κρίσιμο ως προς τον ομολογούμενο ρομαντισμό της Ομοσπονδίας μας (τον οποίο σημειωτέον υιοθετούμε), είναι το γεγονός ότι μόνο μέσα στα έτη από το 2005 έως το 2010, σύμφωνα με σχετική επερώτηση η οποία έγινε στη Βουλή των Ελλήνων για το θέμα των εκπαιδεύσεων (β σχετική) η δαπάνη η οποία έγινε για το πρόγραμμα των εκπαιδεύσεων στην Αστυνομία ήταν μειωμένη το 2010 σε σχέση με το έτος 2005 κατά 40%!

Ακόμα παρέχεται το στοιχείο ότι όπως προκύπτει από την απάντηση στην ίδια ως άνω επερώτηση, ανά έτος καταναλώνονται στα πλαίσια των τακτικών εκπαιδεύσεων συντήρησης περίπου 3.000.000 φυσίγγια διαφόρων διαμετρημάτων. Αυτό αν διαιρεθεί με τους 50.000 αστυνομικούς οι οποίοι υπηρετούν στην ΕΛ.ΑΣ., προκύπτει ότι ο κάθε αστυνομικός «χρεώνεται» περίπου 60 φυσίγγια για ρίψη σε μία και μόνο ημέρα. Μετά το πέρας της εκπαίδευσης αυτής προφανώς θεωρείται ότι είναι ετοιμοπόλεμος και έτοιμος να κάνει χρήση του όπλου του με επαγγελματισμό και αποτελεσματικότητα καθ΄ όλη τη διάρκεια όλου του επόμενου χρόνου και έως της πραγματοποίησης της επόμενης τακτικής ετήσιας εκπαίδευσης συντήρησης.

Η άποψή μας είναι ότι έτσι δεν γίνεται δουλειά! Ειδικά αν αναλογιστεί ο καθένας ότι όποια επιπλέον ποσότητα φυσιγγίων και αν επιθυμεί να ρίξει από εκεί και έπειτα ο κάθε συνάδελφος προκειμένου να νιώθει έτοιμος να κάνει χρήση του ατομικού του οπλισμού όταν παραστεί ανάγκη, είναι ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΣ να την πληρώσει από την τσέπη του!

Γενικά δηλαδή, δεν μπορεί εκ μέρους μας, όσο καλές και αν είναι οι προθέσεις μας, να προταθεί το οποιοδήποτε διαφορετικό πρόγραμμα εκπαίδευσης, καθώς βλέπουμε ότι στα πλαίσια αυτής της περιόδου οικονομικής κρίσης που διανύουμε, και όπου μέρα με τη μέρα βιώνουμε τις επιπτώσεις από τις πολύ μεγάλες περικοπές σε μία πληθώρα δαπανών οι οποίες άπτονται των υπηρεσιών που παρέχονται σε όλους τους τομείς του δημόσιου τομέα, δυστυχώς δεν έχουνε εξαιρεθεί ούτε οι εκπαιδεύσεις των αστυνομικών οι οποίοι υπηρετούν στον κρίσιμο τομέα της διασφάλισης της δημόσιας ασφάλειας!

Με μία διαφορά όμως ...

Ότι οι αστυνομικοί θρηνούμε κάθε χρόνο θύματα! Οι αστυνομικοί γίνονται και αποτελούν στόχο οπουδήποτε και αν υπηρετούν ανά την επικράτεια και κανένας κακοποιός δεν δίνει βάση στο αν ο αστυνομικός που έχει απέναντί του είναι Αστυφύλακας επαρχιακής Αστυνομικής Υπηρεσίας ή πάνοπλος και ειδικά εκπαιδευμένος συνάδελφος της ΕΚΑΜ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η πρόσφατη εκδήλωση ληστείας από εγκληματίες οι οποίοι σχετίζονται με τη τρομοκρατία στο Βελβεντό Κοζάνης, πράξεις οι οποίες έλαβαν χώρα με βαρύ οπλισμό πολύ μακριά σε σχέση με το κέντρο των Αθηνών όπου κατά κοινή ομολογία οι συνάδελφοι είναι και καλύτερα εκπαιδευμένοι (ΔΙ.ΑΣ, Ε.Κ.Α.Μ., Άμεση Δράση κ.τ.λ.) και περισσότερο «ψυλλιασμένοι», από ότι σε μία επαρχιακή περιοχή όπου οι εκεί συνάδελφοι ρίχνουν (όπως φυσικά ισχύει και για την Αστυνομική μας Διεύθυνση) 1 φορά μόνο το χρόνο και κατά μέσο όρο μόλις 60 φυσίγγια και πάντως όχι με διαμετρήματα πολεμικών τυφεκίων όπως αυτά που διαθέτουν πλέον οι εγκληματίες που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε.

Έτσι εξετάζοντας τις συνιστώσες του προβλήματος όπως αυτές προαναφέρθηκαν, θα πρέπει πρώτα να επανακαθοριστούν τα «όρια» και η «ελαστικότητα» που η ελληνική κοινωνία είναι διατεθειμένη να επιδείξει εν έτη 2013, προκειμένου να μη βρισκόμαστε μπροστά στο φαινόμενο να εκτίθενται και ενδεχόμενα να εγείρονται θέματα σχηματισμού δικογραφιών, αυτόφωρης σύλληψης κ.τ.λ. συναδέλφων για τον τρόπο με τον οποίο αυτοί ενεργούν στα πλαίσια της εκπαίδευσης που έχουνε λάβει και των πραγματικών περιστατικών τα οποία καλούνται να διαχειριστούν με βάση την εκπαίδευση αυτή.

Η αστυνομική κοινότητα θα πρέπει πλέον να πάψει να θρηνεί άλλα θύματα, αλλά και να επιτρέπει την έκθεση συναδέλφων στο ρόλο των «εξιλαστήριων θυμάτων»-αποσβεστήρων των αντίρροπων πιέσεων στο βωμό της διελκυστίνδας των διαφορετικών πολιτικών οπτικών για τη δράση της.

Με Εκτίμηση Για το Δ.Σ.
– Ο – ΠΡΟΕΔΡΟΣ Σάββας Α. ΛΑΖΑΡΙΔΗΣ	– Ο – ΓΕΝΙΚΟΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ Νικόλαος Θ. ΜΠΡΕΣΙΑΚΑΣ